BB-ML
Wie waren de Vikingen?
Vikingen waren een deel van de Noormannen. Noormannen waren de Scandinavische inwoners van Zuid-Noorwegen, Denemarken en Zweden. Vikingen waren de Noormannen die ongeveer tussen 789 en 1100 na Christus per schip over de zee op rooftocht gingen. Het waren dus varende Noormannen.
Ze maakten verre reizen. Er wordt gezegd dat deze mensen Amerika ontdekt hebben, lang voordat Columbus en anderen het land vonden. Ze trokken vanuit Scandinavië Europa in met hun schepen en plunderden en koloniseerden grote delen van Europa. Iedereen in Europa was bang voor hen. Hun stemmen die over het water klonken, riepen heel veel angst op. Dat kan je goed horen in het onderstaande geluidsfragment.
Misschien klopt deze muziek niet helemaal, historisch gezien, maar de muziek geeft wel een beeld van de dreiging die uitging van een schip vol Vikingen dat recht op je dorpje afvoer. De bewoners wisten dat ze geen schijn van kans hadden.
Waar het woord Viking vandaan komt, weet men niet zeker. Er zijn veel verklaringen voor. Eén van de mogelijkheden is dat het een afleiding is van het Oudnoordse werkwoord víkva. Dat betekent “wijken”, want sommige Noormannen werden door omstandigheden gedwongen hun thuisland te verlaten.
De oudste broer erfde namelijk altijd alles van de vader. Jongere zonen moesten dus zelf maar een plek zien te vinden. Ze trokken dan weg uit hun thuisland, omdat ze moesten wijken voor hun broer. Vaak moesten ze dan op rooftocht gaan, om ergens een stuk land in te pikken, zodat ze konden wonen.
We lazen dat er wel voorbeelden gevonden zijn van genoteerde Vikingmuziek, maar wij konden er geen luistervoorbeeld van vinden. Daarom hebben we voor dit fragment gekozen.
De muziek is dan wel niet authentiek, maar de woorden zijn wél afkomstig van twee echte gedichten van de Vikingen. De meeste woorden komen uit de Haraldskvæði. Dat is een gedicht uit de 9e eeuw. Maar er komt ook tekst uit de Völuspá, het eerste gedicht uit de Edda. Dat was zeg maar een soort bijbelverhaal van de Vikingen.
De Noormannen (en dus ook de Vikingen, want dat zijn zeevarende Noormannen) waren niet Christelijk. Zij geloofden dat personen die in de strijd stierven in het Walhalla (De hal van de gevallenen) mochten wonen. Dat was een soort hemel, een soort paradijs; een plek waar het heel goed was.
Sterven in de strijd was dus ook niet erg. Het was juist een eer. Noormannen en Vikingen hadden medelijden met mensen die aan ouderdom stierven. Nou ja… ouderdom. De vrouwen werden niet meestal ouder dan 30 en de mannen niet ouder dan 40.
Er wordt in deze muziek verteld over de Ulfhéonar. Dat waren wolfstrijders en de superstrijdkracht van de God Odin. Ze werden gevreesd, omdat ze geweldig met wapens konden omgaan en absoluut zonder vrees vochten. Deze strijders beschouwden de wolf als heilig en ze probeerden een soort wolfsgeest op te roepen, zodat ze net zo dapper en sterk waren. In de gebieden waar zij woonden, moesten ze ook wel zo dapper zijn. Die waren wild en de temperatuur was er extreem.
Het waren niet allemaal gemene plunderaars. In tegendeel. Het waren boeren en handelaren, die goed waren in de kunst van het bouwen van stevige en snelle schepen. Ze konden goede bijlen smeden en maakten al prachtige sieraden. Ze hadden goede wetten en woonden als gezellige families samen. ’s Avonds brandde het haardvuur en deden ze bordspellen.
Ze geloofden in de Godenwereld zoals we die kennen uit de Edda. Odin (Of Wodan) was de hoofdgod. Thor was ook belangrijk en de Godin Freya ook.
Een andere verklaring is dat het van het woord “vikingr” komt, dat “rover op zee” betekent. Een soort piraat dus. Oud- Noorse krijgsheren ronselden een bemanning die de kusten moest afstropen. Dat werd “Víking” genoemd en Víkingar waren de mannen die víking deden. In oude Engelse literatuur komt de uitdrukking “to go viking” voor, wat “we gaan plunderen” betekende. Bij Kzing hebben we ook een Vikinglied gemaakt, dat heet: “Wij gaan op viking”. Met “op viking gaan”, bedoelen we dan “op rooftocht gaan.”
