OB-MB jongste groepen-OBS
Toen je oma en je opa en hun vader en moeder klein waren, werden er natuurlijk ook al liedjes gezongen. Sommige van die liedjes hebben ze misschien aan jullie geleerd. Zo’n doorgeefliedje, heet een volksliedje. Dit is het bekende liedje van het verwende hondje Mopje. Hij wil niet eten wat hij krijgt.
Bij Kzing vonden we de woorden té ouderwets. We hebben er dus andere woorden op gemaakt. Maar de melodie is hetzelfde gebleven.
Toen onze Mop een Mopje was,
was hij schattig om te zien.
Nu bromt hij alle da-ha-gen.
Zeg, hoor jij hem misschien?
Waf woef, waf woef, waf woef, waf, woef, zeg, hoor jij hem misschien?
Nu bromt hij alle da-ha-gen; zeg, hoor jij hem misschien?
Bewegen bij het lied
Je kunt er gebaren bij maken:
- Toen onze Mop: handen aaien een grote hond
- een Mopje was: handen aaien een klein hondje
- was hij schattig om te zien , handen naast het gezicht en kijken of je iets heel schattig vindt.
- Nu bromt hij alle dagen: boos kijken
- Zeg, hoor jij hem misschien: hand bij het oor.
- Waf, woef enz. : met beide handen gebaar van mond die dicht en open gaat, maken.
Verwerkingsopdracht : woordje doorfluisteren
Zo’n liedje dat “doorgegeven” wordt, heet een volksliedje. Dat wij de tekst veranderd hebben, past eigenlijk heel goed in de gedachte van “het volkslied”, want dat verandert meestal door overlevering.
Fluister maar eens in een kring een woordje door. Dan zie je dat het woord aan het einde vaak veranderd is.
Over het liedje
Toen onze Mop is eigenlijk een vertaling van een oud lied uit Duitsland van meneer Hoffmann von Fallersleben. Jan Goeverneur bedacht heel lang geleden de Nederlandse woorden. Toen werd het op muziek gezet door Johannes Worp.
Soms zijn de woorden in zo’n liedje wel een beetje ouderwets, omdat die liedjes al zo oud zijn. Wij zeggen over een puppy niet meer dat hij “aardig om te zien” is. Wij zeggen dan dat zo’n hondje “schattig” is.
Kan je zelf een woord verzinnen dat jullie kleinkinderen later gebruiken voor “schattig”?
Vroeger zongen ze:
Toen onze Mop een Mopje was, was hij aardig om te zien.
Nu bromt hij alle da-ha-gen en bijt nog bovendien.
Waf woef, waf woef, waf woef, waf woef en bijt nog bovendien.
Nu bromt hij alle da-ha-gen en bijt nog bovendien.
Jij bent een recht bedorven dier, eerst nam je wat ik bood.
Nu wil je lekk’re beetjes en lust niet eens meer brood.
Waf woef, waf woef, waf woef, waf woef en lust niet eens meer brood.
Nu wil je lekk’re beetjes en lust niet eens meer brood.
De mop zei hierop tot de knaap: “Hoe dwaas praat gij daar toch.
Had gij mij niet bedorven, ‘k was een lief Mopje nog.
Waf woef, waf woef, waf woef, waf woef, ‘k was een lief Mopje nog.
Had gij mij niet bedorven, ‘k was een lief Mopje nog.
Welke woorden kende jij niet?
Het liedje was eigenlijk bedoeld om aan kinderen te vertellen: kinderen die niet eten wat er op tafel staat (vroeger zeiden ze “wat de pot schaft”) , zijn verwende kinderen. Denk maar niet dat ze dan iets anders voor jou gingen maken, hoor.
Hoe is dat bij jullie thuis? Moet je alles eten? Wat lust je echt niet?