MB-BB
Op deze pagina vind je een gedicht over pesten. Daaronder vind je een aantal vragen waar je in je groep over kan praten. Na afloop maak je zelf ook een gedicht over dit onderwerp.
Echt gebeurd
In iedere groep, kijk gerust om je heen,
daar sluiten ze buiten, al is het gemeen.
Soms ben je te anders; ze móeten je niet.
Ze geven je namen. Ze doen je verdriet.
Soms breken ze je met een woord of gebaar.
Soms lachen ze om je, hardop, met elkaar.
Je wordt nooit gekozen, alleen maar gepest.
De laatste die staan blijft, hoort nooit bij de rest.
En soms durven pesters nog verder te gaan.
Ze knijpen en bijten. Ze spugen en slaan.
Ze beuken je hoofd, met een klap, op de grond.
Soms stoppen ze modder, of troep in je mond.
Ze sluiten je op, in een vieze w.c.
Ze spelen; maar jij mag niet meedoen… o nee…
Ze stoken de anderen tegen je op.
Ze gaan steeds maar door, ook al smeek je hen: “Stop!”
Ze doen al die dingen, als niemand het ziet.
“Heb jij dat gedaan?” “Nee, natuurlijk.. ik niet!”
Je ziel wordt vertrapt en ze breken je hart.
“Ik ben vast niets waard.”, denk je, bang en verward.
In iedere groep, waar ik heenga en kom,
daar word ik gemarteld. Ik snap niet waarom.
In iedere groep, kijk gerust om je heen,
daar pesten ze iemand, al is het gemeen.
Copyright Ellis Castenmiller niet gebruiken, verspreiden, kopiëren of embedden zonder haar toestemming.
Pesten is iets anders dan plagen. Zolang iemand er nog wel een beetje om kan lachen is het plagen, maar als iemand verdriet heeft van wat er gebeurt en wil dat het ophoudt, is het pesten. Pesten is gemeen. Je toont geen respect voor de ander.
Het bovenstaande gedicht is geschreven voor een voorstelling, om het verhaal te vertellen van een persoon die op de basisschool heel erg gepest werd. De dingen die erin staan, zijn dus echt gebeurd. De persoon die gepest werd, heeft geestelijke schade opgelopen, maar ook lichamelijk.
Toen die persoon dit vertelde bij Kzing, waren er heel veel kinderen die vertelden dat zij ook gepest werden. Dat is de reden dat Ellis dit gedicht schreef. Ze wilde dat deze kinderen hun verhaal durfden te delen.
Het gedicht is tijdens een voorstelling opgezegd door al die kinderen die wel eens gepest waren. Veel van deze kinderen konden de regels bijna niet opzeggen, omdat ze terug moesten denken aan de keren dat ze gepest waren en ze bijna moesten huilen.
De persoon die zo erg gepest was, wilde persé de zinnen opzeggen, om af te rekenen met het verleden. Deze persoon werd ondersteund door iemand uit de groep. Ze gingen samen naar voren en op momenten dat deze persoon moest huilen, nam deze vriend het over.
Het publiek was helemaal stil. Veel mensen in het publiek lieten een traantje. Heel veel grote mensen kwamen na afloop van de voorstelling naar juf Ellis toe om te vertellen dat zij vroeger ook gepest waren op school en wat dat met hen had gedaan.
Kun jij zelf ook een gedichtje maken over pesten? Het hoeft niet per se te rijmen. Het belangrijkste is dat je je gevoelens over pesten op papier kan zetten. Wat vind jij ervan?
Vind je dat er in jullie groep ruimte is om jezelf te zijn?
Helpt “Stop, hou op!” in jullie groep?
Wordt er in jullie groep gepest? Als dat zo is, wat doet dat dan met die persoon?
Pest jij zelf wel eens?
Durf jij het voor iemand op te nemen, in jouw groep?
Wat kan je het beste doen als je gepest wordt?
Zoek je liedjes over pesten? Kijk hier eens naar:
Liedje: Vertel me waarom jij mij pest…
Liedje: De Rapman, over opkomen voor iemand die gepest wordt